Oh dan krijgt opa het nu weer warm

december 2020

Ik rijd aan het einde van de middag naar een verzorgingshuis in Amersfoort toe. Het regent en is daardoor best druk op de weg. Ik kijk op de klok. Het gaat me niet snel genoeg. Bij de melding van overlijden die ik een uurtje geleden telefonisch heb binnengekregen had ik gezegd dat ik er binnen een uur wel zou zijn. Dat gaat nu niet meer lukken.

In het verzorgingshuis tref ik de echtgenote en de kinderen. Ik ken ze van een eerdere begrafenis in dezelfde familie. Ik kom te weten dat haar man gevallen is, doordat hij op een onbewaakt moment uit bed is gestapt. Hij leed aan alzheimer. Zijn hoofd was met de jaren steeds voller en warriger geworden. Machteloos moesten zijn dierbaren toekijken wat de ziekte met hem deed. In het begin ging het nog wel thuis, maar uiteindelijk moest hij toch naar een verzorgingshuis. Gelukkig had hij trouwe vrienden en kwamen die hem geregeld opzoeken.

Ook had hij 6 lieve kleinkinderen. Doordat de Alzheimer al vroeg begon is hij niet al te bewust opa geworden. Wel is het een erg betrokken en warm gezin. Zijn vrouw zegt me dat ze graag een kist wil waar de kleinkinderen op kunnen tekenen en dat ze het fijn zou vinden als hij naar haar nieuwe huis wordt gebracht. Het is haar nieuwe huis en dus een huis waar ze nooit samen hebben gewoond. Het lijkt haar fijn om hem dan toch nog een week in eigen huis te hebben. De liefde voor hem straalt ervan af.

Tijdens de week voor de begrafenis kom ik regelmatig langs om zaken goed af te stemmen. Iedere keer ga ik kijken bij de overledene en iedere dag zie ik dat de kist meer versierd is. Op de dag van de begrafenis haal ik samen met de kinderen de koeling onder de kist weg. Ze gaan hun vader zelf naar de rouwauto dragen. Enkele kleinkinderen lopen nog rond de kist met hun stiften en zien ons bezig met de koeling. Een van hen zegt als we de koeling weghalen: “oh dan krijgt opa het nu weer warm.”

Terug naar het overzicht blog